05 mei 2018

Craig Taborn Quartet (Warande Kuub - 04.05.2018)

De Amerikaanse jazz-pianist Craig Taborn (°1970) is een kunstenaar die begiftigd is met een uitzonderlijke hoeveelheid muzikale visie. Dat bewees hij vorig jaar ten overvloede tijdens een verbluffend solo-concert in De Singer. Toen beperkte hij zich qua instrumentarium tot de klassieke piano om daarop zijn gave tot prikkelende improvisaties te laten botvieren. Maar de man is er absoluut niet vies van om een portie elektronica in zijn muziek te laten doorsijpelen of om samen te werken met andere artiesten die zich op dat front profileren. Zo verscheen vorig jaar nog op het Tzadik-label van John Zorn het album "Highsmith", een samenwerking tussen Taborn en de Japanse experimentele elektro-componiste Ikue Mori.

En ook in het laatste album van zijn kwartet (het alom bejubelde "Daylight Ghosts", ECM, 2016) zijn subtiele laagjes elektronica te horen. Het is uit dat album dat Taborn vanavond putte tijdens een boeiend concert, waarin er een opvallende rol was weggelegd voor elektronische invloeden. Tijdens het zeer lang uitgesponnen openingsnummer (een bewerking van "Abandoned Reminder", vermoed ik) friemelde Taborn flink aan allerlei knoppen en toetsen op zijn elektrisch orgel en synthesizer om verschillende loops in gang te krijgen. En ook drummer Dave King (die we hier een paar maanden geleden nog aan het werk zagen bij The Bad Plus) beroerde tijdens dit lange openingsdebat uitvoerig de elektronische drumkit. In het begin van het concert bleek het nogal moeilijk om de geluidsmix goed te krijgen, want de drumkit was een tikje té volumineus en overstemde de andere bandleden. Dit euvel verbeterde gelukkig wel tijdens de duur van het concert.

En zo was dit eerste nummer - een fikse brok van een klein half uur - een perfecte staalkaart van dit kwartet : met enerzijds respect voor jazztradities, maar anderzijds gedurfd de grenzen aftastend van wat er mogelijk is met een 'klassiek' jazz-instrumentarium (piano/bas/drum/sax). Gevoed met toefjes elektronica, gelardeerd met gewaagde tempo-wisselingen en vooral steeds een coherent geluid uitademend waarbij het geheel steeds primeerde op de delen, is dit de jazz van de toekomst. De heerlijke sax van Chris Speed roept steeds op één of andere manier connotaties op van grootstedelijke tristesse, terwijl bassist Chris Lightcap vooral in de tweede helft van het concert zijn kunnen kon etaleren (zowel op contrabas als op elektrische bas), daar waar hij in de eerste helft een beetje werd ondergesneeuwd door Dave King.

En Taborn zelf ? In de bescheidenheid erkent men de meester. Zijn subtiele toetsaanslagen vervulden vaak een dienende en sturende rol voor het geheel, terwijl het voor zo'n kanjer nochtans gemakkelijk én verleidelijk moet zijn om constant zelf te schitteren. Maar het draaide hier niet om solo-uitstapjes, maar wel om een collectieve sfeer. Maar bij tijd en wijlen mocht hij natuurlijk wél schitteren, bij uitstek in één van de absolute hoogtepunten van het concert : het bezwerende "Ancient", dat gaandeweg uitmondde in een onvermijdelijk en onweerstaanbaar hoogtepunt op het ritme van de meedogenloze staccato-aanslagen van Taborn.

Een heerlijk concert dus. Met als enige kanttekeningen de ietwat gebrekkige geluidsmix aan het begin van het concert én de locatie : de Kuub werkt m.i. niet echt als jazzclub. Iets wat ook Taborn opviel, toen bij het begin van het concert een doodse stilte zich meester maakte van de Kuub, nadat het kil klinkende verwelkomingsapplaus was verstomd : "Ooh, this is a very stoic, sombre mood." Gelukkig liet hij het niet aan zijn hart komen en maakte hij er een fijn concert van, dat echter fijner had kunnen zijn in een andere locatie, zoals pakweg De Singer.

Geen opmerkingen: