Amenra (Vera Groningen - 01.05.2018)

Zou het niet geweldig zijn als een rouwproces propertjes afgewikkeld zou kunnen worden als ware het een vervelende taak ? Zoals het betalen van een rekening of het dweilen van een vloer bijvoorbeeld. De rekening wordt betaald en daarmee is de schuld vereffend, totdat vroeg of laat een nieuwe rekening in de bus belandt. De vloer wordt gedweild en blinkt weer als tevoren, totdat er weer vuile voeten over paraderen. Maar met rouwen is het helaas net een tikje anders : hoeveel stukjes van de rekening je ook betaald hebt, er lijkt altijd een saldo te blijven openstaan. Hoe hard je ook schrobt aan de vloer, er verschijnen nog altijd vuile strepen en vlekken. En het ergste eraan : je weet nooit wanneer de schuld helemaal afbetaald zal zijn, wanneer de vloer eindelijk volledig proper zal zijn. Maar je moet vooruit : stukje bij beetje blijven afbetalen, stukje bij beetje blijven dweilen.

In ons rouwproces was het concert van Amenra in de Groningse concertclub Vera een belangrijke stap. Een concert dat ik normaal gesproken zou bijwonen met een héél speciale dame, die er nu niet meer is. Een concert dat ik nu bijwoonde met een andere - ook héél speciale - persoon, eveneens diep geraakt door het recente afscheid. Voeg daarbij de factor dat Amenra-concerten altijd extreem intensief van aard zijn én dat de muziek van Amenra een constante was in de soundtrack van de laatste weken en dagen van Christel, en dan is de optelsom gauw gemaakt : dit zou een emotionele avond worden.

We waagden het erop om frontman Colin Van Eeckhout op voorhand op de hoogte te brengen van wat dit concert voor ons zou betekenen. Hij was zo vriendelijk om ons onmiddellijk van antwoord te dienen en sterkte toe te wensen, maar diende helaas ook mee te delen dat het aangrijpende "A Solitary Reign" (waarmee de emotionele afscheidsdienst voor Christel werd besloten) geen deel zou uitmaken van de setlist. "Ik kan het technisch niet klaarspelen het live goed genoeg te zingen. En we zoeken hard naar een oplossing." De oplossing bestond er niet in om "A Solitary Reign" alsnog gespeeld te krijgen (want dat nummer passeerde vanavond niet de revue). Misschien beeldde ik het me in, maar het leek alsof Colin wél een oplossing vond in de wijze waarop hijzelf het concert benaderde : normaal gesproken staat hij een gans optreden met zijn rug naar het publiek (aanvankelijk met bedekt bovenlijf en op het einde met de imposante rug-tattoo ontbloot). Je moet zijn gezicht eigenlijk ook niet zien om te weten hoe diep Van Eeckhout graaft tijdens een Amenra-concert. Maar vandaag toonde hij op een handvol spaarzame momenten - al krijsend en zingend - wél onverwacht zijn gelaat, alsof hij doelbewust die twee rouwende Belgen - helemaal afgereisd naar het verre Friesland - in de ogen wou kijken. Op die momenten balden mijn vuisten zich en werd het me bijna te machtig, alsof ik daadwerkelijk gedwongen werd om de confrontatie met het afscheid aan te gaan. Een bijna religieuze ervaring, met Van Eeckhout als exorcerende hogepriester. Er bestaat niet echt een passend adjectief voor zo'n avond. Verder dan "onvergetelijk" en "memorabel" kom ik niet.

De grote rouw-rekening is nog verre van afbetaald, maar we losten vandaag een flink deel van de schuld in. Die smerige vloer is nog bijlange niet proper gepoetst, maar hier en daar blinkt er al een tegel.

(poster door Jelle van Gosliga)