15 maart 2018

This Kind of Bird Flies Backwards (Kunstencentrum Nona - 14.03.2018)

























Evenwicht. Alles in het leven draait om evenwicht en balans. En vooral hoe om te gaan met de onvermijdelijke momenten waarop dat precaire evenwicht in het gevaar komt, waarop we wankelen op de evenwichtsbalk die 'leven' heet. Hoe reageren we op momenten van uitzinnige vreugde of van gitzwart verdriet ? Hoe zorgen we ervoor dat we geen panische angst ontwikkelen voor balans-verstorende elementen in ons leven en dat we ons daardoor afsluiten van échte emoties ? Hoe gaan we om met dergelijke kantelpunten in ons leven ? Hoe houden we ons recht op die evenwichtsbalk zonder er stokstijf op stil te blijven staan ? Het zijn deze overwegingen die de Poolse danseres Natalia Pieczuro verwerkte in haar eerste solo-performance.

We hadden het geluk de première van deze voorstelling te kunnen bijwonen in het Mechelse Kunstencentrum Nona. Pieczuro danst in een schaars verlichte ruimte temidden van een cirkel, die gevormd wordt door uitgestrooide korrels (zand ? suiker ?) en beperkt zich in het begin van de voorstelling vooral tot grondbewegingen. Door het contrast tussen donkere kledij, donkere haren en belichte naakte benen, lijken de onderbenen tijdens deze openingsdebatten wel twee aparte en ongemakkelijk dansende entiteiten die willen ontsnappen maar die niet goed weten waar naartoe. Doordat de niveauverschillen op de kleine tribune in Nona echter nogal klein zijn, was het jammer genoeg niet altijd eenvoudig om een goed zicht te krijgen op deze doorwrochte kronkelingen.

Naarmate de performance vordert, wordt de cirkel eerst voorzichtig afgetast en met de voeten doorwoeld. Gehurkt als een kwetsbaar vogeltje knabbelt Pieczuro - na rondgang van de cirkel - van de korrelige substantie. Het is één van de weinige momenten van stilte, want gedurende de rest van de performance wordt de harde soundtrack live verzorgd door Colin H. Van Eeckhout, diens Amenra-collega gitarist Mathieu Vandekerckhove en Regression-drummer Bjørn Lescouhier. Meestal is dit een harde postmetal-sound (zonder vocals), met CHVE op bas, af en toe laverend naar een meer drone-achtige soundscape, waarbij CHVE zijn geliefde draailier ter hand nam (zoals hij ook deed tijdens zijn gesmaakt solo-concert in een Tilburgs kerkje enkele jaren geleden).

De harde muziek past goed bij de getormenteerde performance van Pieczuro, zeker wanneer ze enkele rituele attributen hanteert, zoals een paar Nepalese kukri-hakmessen of zweep-achtige stukken leder. Uiteindelijk wordt de korrel-cirkel doorbroken en worden de korrels d.m.v. enkele ventilatoren in de richting van het publiek geblazen. Alsof eindelijk de gevangenis van de panische angst wordt afgeschud en er weer vrijuit op de evenwichtsbalk van het leven gedanst kan worden.

Een sterke performance dus, met wel de volgende kanttekeningen : enerzijds was het jammer dat veel aan het zicht van de toeschouwer werd onttrokken door de ietwat ongelukkige Nona-tribune. Anderzijds was de live-muziek - hoe sterk ook - misschien een tikje té overheersend, waardoor de muziek de dans dreigde te overschaduwen. Maar qua afleveren van adelbrieven kon dit wel tellen. En ik durf er dan ook wat van die cirkel-korrels op in te nemen dat de bijdrage van Pieczuro aan het nieuwe project van Voetvolk / Lisbeth Gruwez ("The Sea Within") even gedreven en intens zal zijn.



Geen opmerkingen: