Ricercar Consort : Monteverdi (deSingel - 28.02.2018)

Bij het aanschouwen van een portret van de Italiaanse componist Claudio Monteverdi (1567-1643), roept dit bij mij eerder associaties op aan de brutale IJzeren Hertog van Alva dan aan een componist die in diverse opera's en in acht madrigalen-boeken de subtiele angels van de menselijke psyche - met een hoofdrol voor de valkuilen en de verzuchtingen van de liefde - wist te vatten. Zo zie je maar, looks can be deceiving.

Het in 1980 opgerichte Belgische ensemble Ricercar Consort (onder leiding van gamba-speler Philippe Pierlot) bracht vanavond een keuze van zes madrigalen uit de laatste twee madrigalen-boeken van Monteverdi. Voor technische en historische uitleg omtrent deze madrigalen verwijs ik naar het uitgebreide programmaboekje, dat alhier te downloaden valt. Op het programma ook nog twee muzikale composities van de hand van Carlo Farina (1600-1639), een Italiaanse componist en tijdgenoot van Monteverdi.

Het concert vond plaats ten tijde van de kortstondige koudegolf die onze contreien eventjes in een koude pool-greep hield. Deze koudegolf had overduidelijk een impact op het gemoed van de Standaard-recensent, die het concert van vanavond geen warm hart toedroeg en wiens emoties wel compleet onderkoeld leken. Had hij een ander concert gezien dan wij ? Had hij zijn vermogen tot empatisch inlevingsvermogen achtergelaten in de vestiaire ?

Kon hij het werkelijk niet opbrengen om een traantje weg te pinken tijdens de aangrijpende verzuchtingen van een in de liefde teleurgesteld meisje (tijdens "Lamento della Ninfa" mooi vertolkt door de Franse sopraan Hanna Bayodi-Hirt) ? Werd zijn mond niet tot een spontane glimlach gedwongen toen de kale kruin van de Amerikaanse tenor Jeffrey Thompson - in zijn rol van dichter tijdens het frivole "Volgendo il ciel per l'immortal sentiero" - door een nimf gekroond werd met een ietwat potsierlijke bloemenkrans ? Voor de kille Hertog van Alva-criticus vielen er vanuit een Ivoren Toren wellicht daadwerkelijk her en der technische mankementen te noteren. Maar voor de simpele liefhebber die vandaag op zoek ging naar een barok-traan en een renaissance-lach, was het vanavond fijn vertoeven in deSingel. Met zijn priemende ogen en bijna kolderieke vertolking - op het randje van over the top - leek Thompson trouwens opvallend hard op John Malkovich. "Does no one ever smile during Monteverdi ?!?!" verzuchtte Thompson op de FB-pagina van het consort. Ik vermoed dat hij met zijn priemende kijkers in de kille ogen van de onderkoelde Standaard-recensent gekeken heeft.