22 februari 2018

Hiele : Bin Frei (deSingel - 21.02.2018)

Vorig jaar mocht de Antwerpse electro-kunstenaar Roman Hiele (°1991) de debatten van het Kraak-festival sluiten en hij deed dat op overtuigende wijze. Ondertussen heeft zijn samenwerkingsalbum met Lieven Martens "Lips" (uitgebracht op waar anders dan Ultra Eczema) trouwens ook een weg gevonden naar mijn platenkast. Ondanks zijn nog jonge leeftijd is hij goed bezig om de grenzen van de Antwerpse ons-kent-ons-in-crowd-art-scene te overstijgen. Toen zijn Bin Frei-project werd aangekondigd, was mijn interesse dan ook snel gewekt.

Maar bij de eerste lectuur van de omschrijving van het project, had ik toch een klein beetje last van 'gebakken-lucht-itis' : "Hiele ​componeerde een octofonisch stuk voor colaratuur sopraan, licht en elektronica. In de voorstelling "Bin Frei" gaat hij in dialoog met elektronische en akoestische klank­reproducties binnenin de context ruimte. In een meerstemmige elektroakoestische samenwerking met coloratuursopraan Rolande Van Der Paal worden tegenstellingen tussen volumineuze muziek en minimale vormen van resonerende klanken uitvergroot tot een spectraal klankspel van geven en nemen. De invloed van de bühne op de uitvoering van ‘Bin Frei’ wordt benadrukt door een spel van duisternis en licht, samengesteld door cinematograaf Danny Hiele en uitgevoerd door Lucas Van Haesbroeck."


Het publiek mocht in de Theaterstudio vrij plaatsnemen rond een centraal speelvlak. Aan de rand van dat speelvlak staat Hiele, prutsend en friemelend aan een batterij knoppen en divers electro-materiaal, fel belicht door een volglicht dat vanuit de verte op hem schijnt. Af en toe betreedt de in hedendaagse muziek en coloratuur gespecialiseerde sopraan Rolande Van der Paal het centrale speelvlak - badend in het licht van de felle volgspot -, waarbij ze zich kan uitleven in vooral non-verbale stem-expressies (die bij mij af en toe echo's van het geweldige Magma opriepen).

Het aspect van de dialoog tussen licht, electronica en sopraan ontging me volledig. De licht-effecten waren eerder aan de sobere kant, gericht op het kleine centrale speelvlak en gepuurd uit de vrij beperkte batterij theaterspots van de Theaterstudio. Dit zou ik bezwaarlijk als een spel van duisternis en licht omschrijven. En dat de stem van Van der Paal er staat als een huis en dat ze een gevestigde waarde is binnen de hedendaagse klassieke muziek, heeft ze uitvoerig en op overtuigende wijze kunnen bewijzen, maar ik ervoer haar interventies niet als een 'spectraal klankspel van geven en nemen'. Wat me zeer zeker wel kon overtuigen, was de compositorische kracht van het gevarieerde en gelaagde stuk dat Hiele uit zijn knoppen wist te toveren en dat gaandeweg nog aan kracht toenam. Als luisterervaring was dit uitermate boeiend en het zou fijn zijn indien dit project zou uitmonden in een LP. Maar de onnodig hoogdravende begeleidende tekst bewees deze voorstelling geen goede dienst.

Foto's © Francis Vanhee

Geen opmerkingen: