Crossing Border (Den Haag - 04.11.2017)

Mijn verslagje van de 2016-editie van het Crossing Border-festival in Den Haag, eindigde ik met de opmerking "ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit niet de laatste keer was dat ik naar Crossing Border ging". Profetische woorden die reeds één jaar later werden waargemaakt door een bezoekje aan de 25-ste editie van dit meerdaagse 'international literature and music festival', waar muziek én literatuur aan bod komen. Met alleen vandaag al op één avond 25 acts op 8 podia in 5 locaties. En dan zie ik me toch weer genoodzaakt om bij wijze van detail-kritiek aan te halen dat je je als bezoeker noodgedwongen moet beperken tot een zeer klein gedeelte van dit aanbod. En vanavond sneuvelde het literatuur-aspect helaas opnieuw op de overaanbod-slachtbank.

Eerder dit jaar werd ik tijdens een aflevering van het uitstekende VPRO-programma Vrije Geluiden aangenaam verrast door de Cubaanse Daymé Arocena, een opvallende verschijning (bijna even breed als klein) met een klok van een stem. Ze vermengt de traditionele Cubaanse rumba met soul en jazz (het recente album 'Cubafonía' is een aanrader). Maar in de Lutherse kerk was de geluidsmix verre van goed en kwam haar muziek daardoor helaas niet ten volle tot haar recht, ook al had ik haar vlak voor het concert nog succes toegewenst toen ik toevallig in de sanitaire voorziening haar pad kruiste.

In de grote Paard-zaal etaleerde de jonge Belgische Coely haar wereld-klasse. Met het debuut-album 'Different Waters' onder de arm, strooide ze gul met positive vibes. Af en toe bijgestaan door rappers Yann Gaudeuille en lolbroek DVTCH Norris en met de uitstekende DJ Ephonk achter de draaitafel, was dit een hiphop-concert om duimen en vingers bij af te likken. De stem, de raps, de flow en de ontwapende glimlach : alles klopte. Moet ik zeker nog eens opnieuw gaan bekijken als ze met een live-band toert, maar ik vermoed dat dit niet in kleine zaaltjes zal zijn. Er is een grote toekomst weggelegd voor deze innemende jongedame.

De band rond de Britse toetsenist Kamaal Williams leek zich opperbest te amuseren in het kleine Heartbeat Hotel-zaaltje. Vooral de gulle lach en opzwepende kreten van drummer MckNasty vormden een pittig ingrediënt in de aanstekelijke - en precies vrijelijk aaneen geïmproviseerde - instrumentale groove/jazz/rock.

Het concept 'supergroep' moet altijd met de nodige voorzichtigheid benaderd worden, want maar al te vaak is in het verleden reeds gebleken dat dergelijke bands (samengesteld uit leden van diverse bekende bands) zelden het niveau van hun 'moeder'-band halen. En dat was vanavond ook helaas bij BNQT (spreek uit : banquet) het geval. De in 2017 opgerichte band bestaat uit leden van - hou je vast - Midlake, Franz Ferdinand, Grandaddy en Band Of Horses. Stuk voor stuk iconische bands met uitstekende indie-rock op hun cv. Een eerste album (simpelweg 'Volume 1' gedoopt) kwam eerder dit jaar uit, maar het waren toch vooral de band-eigen songs die vanavond weerklank kregen in de zaal. Het viel vooral op hoe de leeftijd vat heeft gekregen op de stembanden van Jason Lytle, die slechts een schim leek van zijn vroegere Grandaddy-zelve en die er tijdens de afsluitende Beatles-cover 'Revolution' wat schlemielig bijstond. De Midlake-nummers en het mooie 'Sigourney Weaver' met een gast-bijdrage van John Grant vormden de hoogtepunten van een onevenwichtig concert.

Tijdens het ingetogen concert van de belachelijk getalenteerde Melanie De Biasio was het geluid in de Lutherse kerk plots wel top. Deze Waalse etaleerde vandaag karrenvrachten charisma en présence tijdens een opvallend breekbaar en sereen concert. Tot de essentie gestripte triphop-jazz die de kerkgangers ademloos deed luisteren en die de sfeer trachtte te benaderen van haar recente album 'Lilies'. Tijdens de ietwat raar getimede toegift was de mooie bubbel gebarsten en moest de bisser voor een halflege kerk gespeeld worden, maar dat kon de pret amper drukken.

België boven vanavond in Den Haag. Na Coely en Melanie De Biasio stond er nog een Belgisch goudklompje te blinken in de persoon van Baloji. Net als tijdens zijn concert op de Antilliaanse Feesten stond hij ietwat ongelukkig geprogrammeerd - op een laat uur in een klein zaaltje van kunstencentrum Koorenhuis - en werd hij geconfronteerd met een matige opkomst. Maar dat maakte hij goed met een tomeloze energie. Qua setlist en omstandigheden dus een complete déjà vu naar de afgelopen zomer in de Blauwbossen. Hij slaagde er in een kleine zaal voor een beperkt publiek met een kleine backing-band in om de Afrikaanse ritmes in de benen van de houterige Hollanders te jagen, iets waar Orchestra Baobab in een gevulde grote zaal en met een massa muzikanten op het podium moeilijker in slaagde. Dit Senegalese gezelschap kreeg de eer om af te sluiten in de grote Paard-zaal, maar kwam vrij mak over en hun dansbare wereldmuziek miste een mespuntje pit en energie om het boven het gemiddelde uit te tillen. Tot volgend jaar, Den Haag !