Motorpsycho (De Casino - 26.10.2017)

In een carrière die al bijna drie decennia omspant, heeft het Noorse Motorpsycho zichzelf al vaak opnieuw uitgevonden en achter menig genre een kruisje aangevinkt. Het siert Trondheims beroemdste zonen Hans Magnus Ryan en Bent Saether dat ze niet in één stramien zijn blijven steken. Van de harde metal/prog/indie van het eerste decennium, naar de meer poppy en jazzy uitstapjes in het begin van de jaren 2000, daarna terugkerend naar lange en ambitieuze prog-rock. Maar in het laatste decennium zijn ze actiever dan ooit, met niet alleen een trits uitstekende platen op hun conto, maar ook nog tal van andere projecten (de herwerking van de instrumentale suite 'The Death Defying Unicorn', het 'Here Be Monsters'-album n.a.v. de verjaardag van het Teknisk Museum, de live opname van 'En Konsert For Folk Flest' voor het Trondheimse cultuurfestival Olavsfestdagene, de soundtrack 'Begynnelser' voor het gelijknamige toneelstuk van Carl Frode Tiller, ...). Het creatieve vaatje is duidelijk nog niet afgetapt, getuige ook het puike nieuwe album 'The Tower'.

En dat moordende creatieve tempo is dan misschien wel aangenaam voor de twee core-members van de band, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Zo werd er in 2017 nog maar eens een nieuwe (ondertussen al vierde) drummer aangetrokken : Tomas Järmyr. Benieuwd hoe lang hij het volhoudt. Want niet alleen het creatieve proces ligt zelden stil bij de minzame Noren, ook hun concerten zijn lange marathons. Dat heb ik al talloze malen mogen meemaken in allerlei clubs en zalen in de Benelux. Zelden of nooit klokt een concert van Motorpsycho af onder de 2,5 uur en dat was vanavond in de fijne zaal De Casino niet anders.

Järmyr was vanavond overduidelijk de novice van de band en zocht constant het oogcontact op met Saether om diens subtiele aanwijzingen te volgen. Voor deze tournee werd een vierde bandlid aangezocht : de Noorse jazzmuzikant en multi-instrumentalist Kristoffer Lo. Deze klasbak had minder nood aan de hoofdknikjes van dirigent Saether en vulde met gitaar, zang, keyboards (en zelfs bugel) perfect de hiaten aan, die soms op het podium wel eens durven ontstaan : om de rijke rock-gelaagdheid van hun albums te benaderen, volstaat de klassieke rock-drievuldigheid drum/bas/gitaar niet altijd.

Qua setlist is het altijd gissen bij Motorpsycho. Maar de eerste nummers van hun concerten dienen steevast een dubbel doel : enerzijds om de bandleden wat in de 'flow' te laten komen, anderzijds om aan de geluidstechnicus de kans te bieden de mix op punt te stellen. Zowel Ryan als Saether zijn immers niet de sterkste vocalisten - ze zullen nooit de Noorse versie van The Voice winnen - en het is niet altijd een sinecure om hun - soms ronduit valse - stemmen ietwat goed in de geluidsmix te krijgen. Vandaar wellicht dat het concert werd afgetrapt met enkele oudere klassiekers. Zoals Year Zero (uit Little Lucid Moments, 2008), Critical Mass (uit Black Hole/Blank Canvas, 2006), Manmower (uit Blissard, 1996) en Cloudwalker (uit Behind The Sun, 2014).

Tegen de tijd dat we gearriveerd waren bij de verrassende Love-cover 'August' (opgedragen aan de in 2006 overleden Love-oprichter en songschrijver Arthur Lee), zat de mix wel helemaal goed en konden we stilaan beginnen aan het meer epische tweede gedeelte van de avond, waarbij het nieuwe album 'The Tower' centraal zou staan. Eerst nog even het subtiele en ingetogen maar machtig mooie 'Pills, Powders and Passion Plays' uit de archiefkast gehaald (uit Angels and Daemons at Play, 1997). Maar vanaf dan was het bijna al 'The Tower' wat de rock-klok sloeg.

Over dit album citeer ik uit de aankondiging ervan door de band zelve : "Musically this is in parts the hardest album Motorpsycho has perpetrated in a while, and the material runs the gamut from short and sweet to lengthy and mean - even touching on heavy or stoner rock in places. It certainly is of a rather morge explosive nature than most of their last album. Surviving yet another change in personnel, Motorpsycho bounces back and shows yet again that the band is bigger dan the individual players and that it intends to survive whatever challenges fate throws at it. The Tower is a statement of intent from a band that is very much alive and kicking : this is the start of a new era in the Psychoverse, and the album stands as proof that there's a bite in the old dog yet !"

Amen to that ! De nummers werden langer en langer. Prog-rock op z'n best waarbij je best de ogen kon sluiten en simpelweg genieten van de ronduit epische versies van pakweg 'A Pacific Sonata' en vooral 'Ship of Fools', dat over bijna 25 (!) minuten lekker potig uitgesmeerd werd.

Na de talloze Motorpsycho-concerten die ik ooit al heb bijgewoond, leverde het concert van vanavond natuurlijk geen verrassingen meer op. Maar het bevestigde wel nogmaals het feit dat de band nog altijd uitermate boeiend en uniek blijft. Je hoeft er trouwens alleen maar de setlists op na te slaan van de concerten van deze toernee : elke avond compleet anders dan de vorige. Welke band doet hen dat na ?


Setlist :

- Year Zero
- Critical Mass
- Manmower
- Cloudwalker (a darker blue)
- August
- Pills, Powders & Passion Plays
- Intrepid Explorer
- A Pacific Sonata
- The Cuckoo
- A.S.F.E.
- Lacuna/Sunrise
- Ship of Fools
- Taifun
------
- The Tower