Craig Taborn (De Singer - 29.01.2017)

Er zijn zo van die uitzonderlijke concerten waarbij de klasse van het podium druipt, waarbij je intellectueel geprikkeld en emotioneel gestimuleerd wordt, waarbij je jezelf klein voelt in de nabijheid van zoveel talent, waarbij de elektriciteit in de zaal bijna tastbaar is, waarbij woorden in feite niet kunnen vatten wat voor een exceptionele avond het was : vanavond hadden we het geluk zo'n avond mee te maken.

Enkele weken geleden beluisterde ik louter toevallig op Klara de registratie van het solo-concert dat de Amerikaanse pianist/componist Craig Taborn in 2016 gaf op Jazz Middelheim. Slag om slinger was ik verkocht en de aanschaf voor een ticket van zijn concert in De Singer liet dan ook niet lang op zich wachten.

Wat Taborn vanavond gedurende een 70-tal minuten liet zien, was van een uitzonderlijk hoog niveau en misschien wel het beste wat ik ooit in De Singer zag (samen met het magische duo-concert van Vijay Ayer en Rudresh Mahanthappa). Wat bij andere solo-concerten al snel kan verzanden in weinig inspirerend gepingel en geforceerde 'moeilijk-doenerij', klonk bij Taborn allemaal even interessant. Zelfs het laten 'ademen' van de toetsen (een soort van toetsaanslag zonder geluid), het ritmische gestamp van de linkervoet en het 'aaien' van de piano-snaren kwamen fris en interessant over. Tijdens deze masterclass in improvisatie fungeerde de linkerhand vaak als mantrische baslijn (5 à 6 noten die zich constant herhaalden), om daar bovenop met de rechterhand het ruime sop te kiezen en er vaak flink op los te rammen. Maar ook die diverse ritmische mantra's en onder-tonen zaten op zich dan weer vol kleine variaties en contra-punten. Verbluffend om die variaties te zien en om de spanningsboog meermaals te zien voltrekken. De vleugelpiano van Pat "De Gouden Toets" Strijbos werd vanavond tot het uiterste op de proef gesteld.

Een tijd geleden liet de Nederlandse klassieke radiozender NPO Radio 4 een ballonnetje op om misschien meer jazz te programmeren (blijkbaar zit de zender een beetje in het slop en tracht men diverse wegen te bewandelen om meer luisteraars te lokken). In een besloten facebook-groep waren enkele luisteraars door deze aankondiging flink op hun tenen getrapt, bang als ze waren om 'hun' zender als het ware vervuild te zien door jazz. Ik heb me even in de discussie gemengd en haalde de muziek van Taborn aan (nog voordat ik hem live gezien had) als argument tegen de angst van deze klassieke puristen. Zijn muziek overstijgt immers de rudimentaire hokjes van 'klassiek' en 'jazz'. Salonfähig is het niet, uitdagend des te meer. Na het bijzondere concert van vanavond ben ik nog meer overtuigd van mijn gelijk in deze discussie. Voor iedereen die bereid is om een beetje een inspanning te leveren bij het luisteren naar muziek (of het nu klassiek of jazz is), is de muziek van Taborn gefundenes Fressen. Je moet hem natuurlijk wel niet programmeren vlak na André Rieu, kwestie van de Weense wals-liefhebbers niet nodeloos te schofferen.