Peter Prong: Uncanny Valley : The Los Angeles Free Music Society and their legacy (Kunstencentrum Vooruit

Allereerste versie van een nagelnieuw festival, dat een kruisbestuiving beoogt te zijn tussen underground muziek en beeldende kunst. Centraal in deze eerste Uncanny-worp stond het Los Angeles Free Music Society, een collectief van muzikanten, kunstenaars en allerlei avant garde-gespuis dat in 1973 werd opgericht. Derhalve met een fototoestel in de hand en met de hersenpan in experiment-modus naar Gent getogen.

Tijdens de laatste avond van het festival kon het publiek zich onderdompelen in de experimentele exploten van geestesgenoot Vom Grill (het cassette-manipulerende alter-ego van Dennis Tyfus). Altijd goed voor een lach en een traan. En een meewarige blik.

Vom Grill

Om vervolgens geconfronteerd te worden met het olijke duo Calhau!. Portugese avant-garde dat eerder al mijn pad had gekruist tijdens Kraak 2014 en waarover ik toen wist te verkondigen : "Lachen met Portugezen, the sequel ! Donkere electro-noise (en dat is letterlijk te nemen : enkel een rood peertje verlichtte de scene) vermengd met een soort van pseudo-fascistische performance art en operette-vocalen. Onschuldig tijdverdrijf dat de mensheid niet zal redden noch schaden." Vervang het rode peertje door een aansteker en een andere gloeilamp en dan heb je 't zo'n beetje.

Calhau!

Interessanter werd het toen LAFMS-spilfiguur Tom Recchion ten tonele verscheen om samen met de Britse experimentalist David Toop een sound-performance te improviseren. Met Recchion uiterst links op het podium en Toop uiterst rechts, vulden de beide heren de leemte op met bizarre maar prikkelende geluidscollages, gebruik makend van diverse attributen en instrumenten.

Tom Recchion

David Toop

Toop en Recchion maakten even later ook hun opwachting bij het ruimere ensemble Extended Organ, een ensemble dat gedistilleerd werd uit verscheidene LAFMS-leden. Naast Recchion en gast-lid Toop troffen we er ook nog Fredrik Nilsen, Joe Potts, Alex Stevens en vooral de notoire beeldend kunstenaar en beeldhouwer Paul McCarthy aan. Deze laatste zoog als 'vocalist' tijdens de veeleisende maar fascinerende performance de aandacht naar zich toe. Voor wie klaar is voor een stukje Extended Organ kan ik deze link aanbevelen. Op één of andere wijze slaagde dit ensemble erin om het saaiheids-drijfzand van improv-performances te omzeilen en het geheel naar een hoger niveau te tillen.

Extended Organ (Paul McCarthy links / Alex Stevens rechts)

Voor het slotakkoord van dit salonfähige avondje-uit mocht het vrolijke pop-trio Wolf Eyes aantreden. Wat een ongelooflijke band is dit toch. Zichzelf constant opnieuw uitvindend, gaande van een rauwe en alles vernietigende noise-explosie (zoals in 2006 op ATP, nog in 2006 tijdens een AB-festival of in 2007 op een maf Trix-avondje) naar een meer ingetogen maar nog altijd verkillende soundscape-machine, zoals in 2013 wederom op ATP. Het trio bestaat nu uit de charismatische Nate Young op zang, de angstaanjagend koele John Olson op sax & 'gordel-knoppenbakje' en James Baljo op gitaar. En de evolutie van de laatste jaren zet zich door. Meer en meer uitgepuurde loops en akkoorden, maar nog altijd uitermate intrigerend. Terwijl ik dit stukje schrijf, luister ik naar het album "I am a problem : mind in pieces" (2015) (één van de talloze releases in een compleet onoverzichtelijke discografie), een uitstekend voorbeeld van de creatieve evolutie van wat één van de interessantste bands van de laatste jaren genoemd kan worden.