Sunn O))) & Lugubrum Trio (Kunstencentrum Vooruit - 15.06.2016)

Het Gentse Lugubrum Trio speelde een thuismatch en kon rekenen op een geïnteresseerd publiek, wat voor een openingsact niet altijd evident is. De muziek van dit trio in het vakje 'black metal' catalogeren, is veel te kort door de bocht fietsen en doet het trio oneer aan. Hokjes-denken is immers niet aan hen besteed. Een flinke portie jazz-invloeden kruiden het geheel, aangelengd met een ferme toef humor. Dat laatste ingrediënt uit zich bijvoorbeeld in enkele albumtitels uit hun rijke discografie (Al Ghemist / Bruyne Troon). En ook op het laatste album "Herval" (2015) doen enkele songtitels weer gniffelen : "Dorstige Vis", "Vergeeldetruidrager", "Uri Noir". Dat soort van kwajongens-taalhumor kan ik wel pruimen. Een aangename ontdekking dus en een schande dat ik niet eerder werk heb beluisterd van deze band, die nu toch al twee decennia lekker eigenwijs loopt te wezen. Bij wijze van Wiedergutmachung heb ik me dan maar één van de tot 114 exemplaren gelimiteerde vinyl-versies (de zogenaamde "Erratum Edition", haha) van Herval aangeschaft. Een aalschuim-aflaat, als het ware ("Het Aalschuim der Natie" is nog zo'n mooie Lugubrum-titel).


Tja, wat nog te zeggen over Sunn O))) ? Uiteraard zijn hun shows een voorspelbare format geworden. De monnikspijen, de onpeilbaar diepe en tergend trage drone-geluiden, de onheilspellende vocale inbreng van Mayhem-frontman Attila Csihar, het flirten met de pijngrens qua volume, het overmatige gebruik van rookmachines, ... Maar toch laat ik weinig kansen passeren wanneer dit iconische combo onze contreien aandoet. Hoe voorspelbaar het ook moge wezen, het blijft telkens een viscerale ervaring die je midscheeps blijft raken.

In mijn eigen blog-archief zitten een paar mooie Sunn O)))-herinneringen verscholen : bijvoorbeeld hun passage in de Leuvense Predikherenkerk, laat op de avond in open lucht uithalen in Fort 8 in Hoboken, de waanzinnige moog-sessie met Julian Cope, ... en zo zijn er nog wel een paar.

Hoewel de locatie vanavond geen kerk of een fort was doch 'maar' de Vooruit ('t kan niet altijd kermis zijn), was dit concert toch absoluut één van de sterkere in een lange rij Sunn O)))-concerten die ik ondertussen heb bijgewoond. Csihar opende de debatten solo met een lange vocale reutel-sessie. Na een tijdje verschijnen kern-leden Stephen O'Malley en Greg Anderson, die met hun gitaren de poorten naar het zompige drone-moeras wijd openzetten. De indrukwekkende rij versterkers worden één voor één op volle kracht gedreven, nog ondersteund - voor zover als nodig - door de moog-synth van de Nederlander Tos Nieuwenhuizen. Van op de eerste rij heb ik een zicht op de backstage-decibelmeter, die langzaam maar zeker richting 108 (!) kruipt.

De gezapige maar alles-verwoestende tornado houdt aan en zwelt aan tot een orgelpunt, om daarna weer te gaan liggen. O'Malley en Anderson verlaten het toneel. De kans voor Csihar om opnieuw zijn vocale kunsten boven te halen. Nooit was hij onheilspellender. Ik kreeg bijna oprecht schrik toen ik hem van op de eerste rij bezig zag en waande me even in Dante's Inferno, met Csihar als gitzwarte gids. Na aldus afgedaald te zijn tot in de zwartste poelen van de menselijke ziel, gidsten O'Malley en Anderson het publiek terug naar de verpletterende drone-oppervlakte. Csihar keert ook nog terug, ditmaal met zijn gekende spiegelpak, als een soort van doem-profeet die de Apocalyps een beetje komt opvrolijken.

Na een marathon van twee uur (misschien wel het langste Sunn O)))-concert dat ik ooit bijwoonde) was de verlossing een feit. De laatste versterker wordt uitgeschakeld. Het geluid sterft uit. De lichten floepen aan. De band-leden tonen hun gelaat en bedanken uitgebreid het enthousiaste maar beduusde en murw-gebeukte publiek. Langzaam maar zeker komt bij mij het besef terug dat ik me niet in een ander universum bevind waar een zwarte mis werd opgevoerd door vier celebranten, maar wel in een Gentse concertzaal. Sunn O))) delivered again.