02 maart 2014

Kraak Festival (Netwerk Aalst - 01.03.2014)




Sweat Tongue

Een dame gekleed in een té grote mannenslip, die geluiden produceert met een ventilator en een plastic bord, en waarbij een sliert kerstverlichting uit haar achterste bengelt ? We zijn duidelijk op het Kraak Festival 2014 beland ! Actoren van dienst : een trio uit Rotterdam dat zich bedient van rammelende improv-rock en performance art.






The Joyous Cosmology

Antwerps kwartet dat tekende voor één van de betere muzikale acts van de dag. Sun Ra loert om het hoekje wanneer drum, sax, gitaar & synth een mooi brouwsel produceren. De bizarre cultfilms van Oosterse makelij op de achtergrond waren hoogst vermakelijk.





Varkenshond

Belgen koken mantra op Boeddhistische wijze, doorspekt met non-Vlaams waarin ik enkel het woord 'vetzakken' kon ontwaren. Een vloer vol toeters, bellen en percussie allerhande kon natuurlijk niet ontbreken. Dolletjes ! Parafraserend op één van hun songtitels : keerden na het concert terug naar Atrakestwor.



Enzo Minarelli

Italiaanse klanken- en mime-kunstenaar. Korte, absurdistische voordrachten, ondersteund door expressief gedrag. Balde regelmatig de vuisten. Op het vlak van kledij een aandoenlijke ramp wegens té hoog opgetrokken lederen broek. Zag er een hoogst aimabele man uit, hoewel zijn performance me nooit raakte.







Putas Bêbadas

Lachen met Portugezen ! De leadzanger trok bekken alsof hij constipatie combineerde met weltschmerz. Alle bandleden werden gedurende de dag collectief mega-dronken. Wel een tikje intrigerend. Bijna opzettelijk en obsessief verneukte punkrock.




Antti Tolvi

Finse auto-didact en multi-instrumentalist die de piano hanteerde om een mantrisch-minimalistische stortvloed van muzieknoten als een waterval uit te storten over het publiek, dat zich het geschenk liet welgevallen als een onthaastende douche voor de ziel. Een concert met een hypnotiserend effect.







Calhau!

Lachen met Portugezen, the sequel ! Donkere electro-noise (en dat is letterlijk te nemen : enkel een rood peertje verlichtte de scene) vermengd met een soort van pseudo-fascistische performance art en operette-vocalen. Onschuldig tijdverdrijf dat de mensheid niet zal redden noch schaden.







Jerome Cooper

Cult-figuur uit de free jazz. Voornamelijk drummer maar de facto een one man band. Vooraf opgenomen catchy beats en een occasioneel blaasinstrument drijven de man tot het uiterste. Volgens het dagschema werd na het concert van Cooper een pauze ingelast, doch dat was buiten de brave man gerekend, die zich de hele pauze toe-eigende om er een lange jam van te maken. Muziek die volgens mij uiterst geschikt is om te dienen als soundtrack voor een adult versie van de Lego-film.




Olimpia Splendid

Drie Finse freules op gitaar (en ergens nog een tegenpruttelende drumcomputer). Iedereen die uit het land van Aki Kaurismäki komt, kan mijn goedkeuring wegdragen. Maar deze meisjes (en dan vooral het linkse elfje) prikkelden eerder mijn fantasie dan mijn intellect. Onthaast rammelen à volonté.



Mike & Cara Gangloff

Een draailier ! Een viool ! Een banjo ! Een walrus-snor ! Mike Gangloff (stichtend lid van roots-drone-cult-band Pelt) keert samen met zijn eega terug naar de basics, wat een lekker feel good-concert opleverde. Het type concert waarbij Uncle Jesse Duke goedkeurend zou meeklappen, onderwijl van de moonshine nippend.






Léo Küpper

Belgische componist, avant garde-kunstenaar en pionier op het vlak van electronische geluidsmanipulatie. Het publiek werd verzocht plaats te nemen op de grond, naar één van de muren te kijken (omdat de gele spot de zon moest voorstellen) en vervolgens naar de composities te luisteren, waarin natuurelementen en vocale expressies elkaar afwisselden. Beurtelings "interessant !" en "geeuw" haalden de bovenhand in mijn hersenpan.


Ramleh

Drie Britten die al enkele decennia lawaai maken met een divers instrumentarium. Ditmaal zeer basic : bas/drum/gitaar. Snerpend gitaargeluid, dreunende baslijnen, een David Gilmour-kloon op drums. Was daar nu echt zo'n ellenlange soundcheck voor nodig ? Een meisje op de eerste rij (dochter ? fan ? roadie ?) straalde een onwezenlijke tristesse uit bij het aanschouwen van dit vreemd stukje anti-rock. Een gevoel waarbij ik me kan aansluiten.





Rashad Becker

Vrij ontoegankelijke electro-avant garde van Duitse makelij. De man is sound-engineer in Berlijn en heeft dus een geoefend oor. Een kwaliteit die ook het Kraak-publiek kan toegedicht worden. Een publiek dat het echter - op het einde van een zware dag - nog moeilijk kon opbrengen om zich onder te dompelen in dit hermetisch gesloten universum.





Form A Log

Time to hit the road, noch voordat we de drie Amerikanen van Form A Log loos konden zien gaan met hun tape-collages. Maar afgaande uit hun soundcheck en uit de opmaak van het nog resterende publiek, kan ik me er al wel iets bij voorstellen : pseudo-intellectuele noise-freaks dansen hun dronken dansje, hetgeen vooral niet te mooi gedanst mag worden. Want daarvoor zijn we immers pseudo-intellectuelen die naar bizarre Kraak-prak luisteren! Kraak was zelden nauwer verwant met het Aalsterse carnaval, dat zich op nauwelijks enkele honderden meters hiervandaan voltrok. Maar ik denk niet dat iemand dat beseft heeft. Of heeft durven beseffen.

Geen opmerkingen: