19 augustus 2012

Pukkelpop (18.08.2012)


Een klein jaar na de feiten blik ik even terug op Pukkelpop 2012. Het was de twintigste keer dat ik dit festival bijwoonde. Op meerdere vlakken het einde van een tijdperk. In de zomer van 1991 - mijn Pukkelpop-ontmaagding - was ik des middags een bevoorrechte getuige van het concert van Nirvana, amper enkele weken voordat Nevermind als een splinterbom op de wereld werd losgelaten. En de editie van 2012 werd besloten met een concert van Foo Fighters. Twee ijkpunten als boeksteunen, tussen dewelke talloze mooie hoofdstukken werden geschreven.

De tropische hitte tijdens deze editie fnuikte de ambitie om een intens programma af te werken, wat ons echter niet belette om enkele fijne concerten mee te maken. Met graagte denk ik vooral terug aan Stephen Malkmus & The Jicks. De zelf-relativerende attitude van een van het zweet druipende Malkmus leek perfect geënt op de broeierige hitte in de Marquee, tijdens een zeer gesmaakt concert. En de nostalgische geesten konden nadien rustig blijven hangen voor Bob Mould, die zijn klassieke Sugar-album Copper Blue integraal bracht, met de gedrevenheid die we van Mould kennen en die hem tot in zijn grafkist zal blijven kenmerken. Aan gedrevenheid ook geen gebrek tijdens het concert van hiphop-vernieuwers Odd Future Wolf Gang Kill Them All, die echter de verschroeiende openingsminuten niet tot het einde konden doortrekken en dan maar - o, ironie ! - zich dienden te beroepen op de live-clichés van het genre. Aan clichés ook geen gebrek tijdens het concert van de Zweedse rockers van Graveyard, maar zij zijn live dermate sterk, dat ze een uitgewonnen genre naar een hoger niveau kunnen tillen. Alex Agnew had niet de minste moeite om met Diablo Blvd een tjokvolle Wablief?!-tent in te pakken en wie kan aan de dodelijk efficiënte bluesrock van The Black Keys weerstaan ?

Een jaar na de tragische editie van 2011 kreeg Dave Grohl alsnog de kans om de weide plat te spelen. Foo Fighters is een hitmachine, die het ene aanstekelijke nummer na het andere afvuurt en met een frontman die perfect de technieken beheerst om een immens publiek op te zwepen. Grohl refereerde nog even naar het concert van Nirvana in 1991. Maar mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag was ongetwijfeld een geweldige versie van In The Flesh (openingsnummer van Pink Floyd's The Wall). Een parel voor vele zwijnen die ongeduldig wachtten op afsluiter 'Everlong'. Ook mooi waren de nummers waarbij Grohl werd bijgestaan door zijn persoonlijke held Bob Mould.

Ik had me geen betere manier kunnen inbeelden om deze editie af te sluiten, een editie die misschien wel de laatste was die ik bijwoonde. Want ik heb het er een beetje mee gehad. De stormloop naar tickets, niet minder dan acht podia en de daarbij horende verscheurende keuzes (waardoor ik tijdens deze editie concerten van bijvoorbeeld WilcoFour TetJessie Ware en The Antlers misliep), het vermoeid en op karakter schuifelen van het ene podium naar het andere, de lichamelijke ongemakken, het (misschien onterechte) gevoel dat de meerderheid van de bezoekers er niet echt voor de muziek zijn ... Grote festivals hebben gedurende de laatste twee decennia enorme evoluties ondergaan, en dat was met Pukkelpop niet anders. Met het verstrijken der jaren wordt een mens willens nillens ondergedompeld in gevoelens van nostalgie en weemoed naar een tijd toen het anders (niet noodzakelijk beter) was. Ik gun Pukkelpop van harte het succes en ongetwijfeld zullen er in de toekomst nog talloze geweldige muzikale hoofdstukken geschreven worden. Maar ik sluit dit hoofdstuk af, tenzij zich in de toekomst nog een onweerstaanbare epiloog zou aanbieden... Adieu, jeunesse !

Geen opmerkingen: