ATP Nightmare Before Christmas (Butlins, Minehead 9-11/12/2011)

Maar liefst drie curatoren kregen tijdens deze editie van All Tomorrow's Parties - Nightmare Before Christmas de kans om hun favoriete bands te programmeren. Mijn zesde bezoek aan dit heerlijke festival werd wederom beloond met heerlijke concerten en ontdekkingen. Een kort overzichtje, gelardeerd met enkele kiekjes die ik kon schieten.



DAG 1

De drie curatoren hadden elk één dag ter hunner beschikking en traden telkens tweemaal op : als dagopener en als avondheadliner. En zo werd het festival nogal bruusk op gang getrokken door het concert van openingscurator Les Savy Fav. De hyperactieve frontman Tim Harrington zette met zijn capriolen de tent al meteen op stelten, hoewel zijn gedrag alle aandacht afleidde van de muziek. Wel cudos voor zijn gebruik van een Butlins-waterkoker ! Marnie Stern had nogal wat last van een zware jetlag en tapte - tussen haar set door - opvallend veel moppen over vagina's.

Veel muzikaal vertier tijdens het concert van The Budos Band, een band uit Staten Island die instrumentale afro-soul brengt. Een zootje ongeregeld, gekleed in shirts van Iron Maiden en Napalm Death en met Daniel Foder de meest opvallende bassist van het hele weekend in hun rangen. Nadien opnieuw instrumentele rock met Oxes, die jammer genoeg hun uitstekende jamconcert - met drummer Christopher Freeland in een glansrol - ontsierden met een ronduit slechte cover van Wild Thing.

Voorts werden we opgewarmd met concerten van de all girls band Wild Flag, de veteranen van Archers Of Loaf en het volledig in de grunge van de jaren '90 gedrenkte Violent Soho.

Het venijn van de eerste dag zat duidelijk in de staart. De krachtige noiserock van het duo van No Age stak de vlam in de pan. Even opschudding toen drummer/zanger Dean Allen Spunt het concert lam legde omdat een crowdsurfer in zijn ogen nogal hardhandig werd aangepakt door de security. Wat later mochten twee jonge fans op het podium een paar Black Flag-covers (waaronder de klassieker 'Damaged') zingen. De veteranen van het heropgerichte Hot Snakes serveerden misschien wel één van de meest coherente sets van het weekend met strak gespeelde songs in een al even strak tempo. Maar het absolute orgelpunt werd voorbehouden voor Holy Fuck, het Canadese electronica-collectief dat een allesverzengende set speelde.
















vlnr. :
1. Les Savy Fav
2. Marnie Stern
3. The Budos Band
4. Oxes















vlnr. :
1. Wild Flag
2. Archers Of Loaf
3. No Age
















vlnr. :
1. Hot Snakes
2. Holy Fuck
3. het silhouet van Silver Apples





DAG 2

Tweede curator Battles worstelde duidelijk met de openingsset. "Only shellac can get away with a morning show" stamelde één van de bandleden, na eerder toegegeven te hebben vlak voor het concert nog gekotst te hebben. Iets té zwaar doorgezakt met de mannen van Les Savy Fav blijkbaar. De muziek bleef overeind, hoewel ik geen fan ben van de geprojecteerde zanglijnen. Wél één van de absolute hoogtepunten van het weekend was het concert van drie frêle meisjes uit Tokio, Nisennenmondai genaamd. Laag na laag bouwde elke instrumentale song op tot een onweerstaanbaar en hypnotiserend geheel. Typisch Japans werd droogweg besloten met : "We are from Tokio. We have merchandise. You buy !" Zowel Walls als Washed Out grossierden in dromerige electropop. Nogal vrijblijvend, hoewel het oordeel van één festivalbezoeker over de laatste band - "get of the stage, you're rubbish !" - té kort door de bocht ging.

De experimentele sound van Phil Manley Life Coach was een interessant tussendoortje. Manley - in een vorig leven stichtend lid van het legendarische Trans Am - besloot met een vriendelijk "Namaste. I have no merchandise and only one piece of life coaching : go see The Psychic Paramount". Een raad die hij zelf ter harte nam, want enige tijd later stond ik op de eerste rij naast Manley te kijken naar The Psychic Paramount, een degelijk instrumenteel psychrocktrio uit New York.

Maar eerder was ik getuige van nog twee uitstekende concerten van zeer divers allooi. Eerst van de Zweedse electro-artiest Axel Willner die als The Field door het leven gaat. "Looping state of mind" (2011) kan ik ten zeerste aanbevelen, maar ik werd onverwacht overdonderd door de organische live-transformatie die deze muziek op het podium onderging. Topconcert. Maar ook de ongegeneerd pathetische wave van Gary Numan viel goed te pruimen. Numan - ooit aanbeden als een halfgod, nadien in compleet verval geraakt maar nu op de terugweg - mag dan wel opgetrokken zijn uit Botox en wijdbeense gestes, de muziek staat er nog steeds.

Passeerden vandaag ook nog met wisselend succes de revue : Cults, de indieband uit New York die een prachtig debuutalbum afleverden maar er moeite mee hadden om dat te vertalen naar een degelijk concert. Bitch Magnet, een lichtjes gedateerde post-hardcoreband uit Ohio die eind jaren '80 actief was en die speciaal voor ATP nog eens in zijn originele bezetting op het podium klom. De Chileense knoppenartiest Matias Aguayo mocht de nacht besluiten met een marathonset. Een soort van Tom Zé op beats. Eerder riepen de ultra-militanten van Underground Resistance uit Detroit nog op tot een algehele revolutie ("Corporate control has taken over your lives !") en draaide DJ Katoman (iemand uit de entourage van Nisennenmondai) ongegeneerd cheesey hitjes uit de jaren '90. Heerlijk om even de beentjes te strekken op Footloose !

Nog twee vermeldingen met stip op deze tweede dag. Ten eerste voor Dead rider, een soort van psychedelische art-funkband deluxe uit Chicago, met maffe jazz-drumsolo's, een kierewiete frontman die rustig een appel eet, maar vooral ook dwarse en opwindende muziek. En de tweede eervolle vermelding gaat uiteraard - hoe kan het anders ? - naar Flying Lotus. Het is een genot om te zien hoe zijn brein constant triljoenen ideeën moet zien te kanaliseren, hoe hij zijn set zeer geduldig en intelligent opbouwt. Een genie achter de knoppen.
















vlnr. :
1. het materiaal van Battles
2. Phil Manley Life Coach
3. Bitch Magnet
4. Dead Rider
















vlnr. :
1. Gary Numan
2. Cults
3. Washed Out















vlnr. :
1. The Psychic Paramount
2. gebroken bril na een wild concert












vlnr. :
1. Nisennenmondai
2. The Field
3. Matias Aguayo





DAG 3

Ook curator nr. 3 Caribou had wat moeite met zijn openingsset, die in feite niet meer was dan een generale repetitie voor later op de avond. Hadden we ons daarvoor gehaast doorheen een gemene plensbui ? Al een geluk dat we iets later onze klamme botten konden verwarmen aan de warme muziek van een ware legende : niemand minder dan jazzsaxofonist Pharoah Sanders ! Sanders zelf is een oude man die moeite heeft om het concert nog volledig zelf te dragen, maar die zich gelukkig kon beroepen op een uitstekende begeleidingsband (wat een drummer !). Klassieker "The creator has a masterplan" besloot vanzelfsprekend de set.

Niet alleen de pruiken maar ook de muziek van Connan Mockasin uit Nieuw Zeeland was één van de interessante buitenbeentjes op deze driedaagse. Laid back surfmuziek op Prozac die me vooral aan Acetone deed denken. Dat één van de energiekste concerten van het weekend uit Nederland zou komen, is geen verrassing voor mensen die vertrouwd zijn met concerten van The Ex, voor de gelegenheid aangevuld met een blazerssectie en met de Ethiopische saxofonist Getatchew Mekuria. Nog meer exotische vogels uit Nieuw Zeeland op het podium met de bizar uitgedoste leden van Orchestra Of Spheres. Crazy outfits, dito muziek, dito instrumenten. Het perfecte opstapje naar het concert van het Sun Ra Arkestra. Het concert verschilde in bijna niets van het concert dat we van deze bende op de Nightmare Before Christmas-editie van 2009 bijwoonden, maar dat kon de pret niet drukken. "We hereby declare ourselves to be another order of beings." Een mens zou het nog geloven als hij dit dozijn muzikanten aan het werk ziet.

Maar op deze zeer eclectische derde dag viel er ook van het electronische front te snoepen. Bijvoorbeeld met de zware, snoeiharde en repetitieve electronoise van het duo Roll The Dice. Een tikje subtieler ging het eraan toe bij het Londense trio Factory Floor en hun live gespeelde post-industriële wave. De meest ingetogen maar daarom niet minder interessante electro-bijdrage van de dag werd in elkaar gebokst door Kieran Hebden, beter gekend als Four Tet. Hét fuifconcert van het weekend was echter zonder enige twijfel van Syrische (!!) signatuur. Omar Souleyman - geruggesteund door een DJ - liet het publiek helemaal uit de plaat gaan met zijn onweerstaanbare feestmuziek, op Arabische leest geschoeid. De Reds-zaal ging volledig uit zijn dak en er werd zowaar gecrowsurfd op deze arab-beat oftewel "dabke", een onweerstaanbare bruiloft-partymix, hip gemaakt door het Sublime Frequencies-label.

Een uitzonderlijke vermelding verdient het concert van Silver Apples. De groep begon als een psychedelisch electro-duo en was actief tussen 1967 en 1969. In 2005 overleed drummer Danny Taylor en sedertdien gaat Simeon Coxe III op z'n eentje door, waarbij Taylor vervangen wordt door een beatbox. Bovendien brak Simeon ooit zijn nek in een tragisch ongeval, waarvan hij nooit volledig herstelde. Technische hoogstandjes vielen derhalve van de ondertussen bejaarde Simeon niet te verwachten, maar zijn psychedelische muziek bleek vier decennia na datum nog steeds hyper-actueel. Monotone beats en minimalistische, aan beatpoëzie verwante teksten leverden een schitterende cocktail op, die me van de eerste tot de laatste noot aan de grond nagelde. Eén van mijn persoonlijke hoogtepunten van het weekend. Ook nu nog spookt het geweldige 'oscillations' door mijn hoofd.

Voor het slotconcert van het weekend vormde Dan Snaith zijn Caribou speciaal voor de gelegenheid om tot het Caribou Vibration Ensemble en werd alles uit de kast gehaald. Gastbijdragen van Four Tet, van de zanger van Junior Boys (wiens concert eerder op de dag we helaas gemist hebben), van Sun Ra Arkestra-lid Marshall Allen en van DJ James Holden. Iedereen - met uitzondering van Allen - in het wit gekleed voor een orgasmatisch hoogtepunt van een slopende driedaagse, waarbij vooral de twee drummers zich niet onbetuigd lieten. Alle toeters en bellen ten spijt was het toch vooral de kern van Caribou die dit concert droeg. De vermoeidheid van ondergetekende fnuikte ten dele het genot van dit concert, waarbij het publiek met de laatste krachten nog even uit zijn dak ging. Voor de echte die hards draaide Theo Parrish nog een marathon-funkset, maar de benen wilden niet meer meewerken. Hoofd en benen wederom gevuld met een weekend vol opwindende muziek. Blijf vooral bestaan, ATP !
















vlnr. :
1. Pharoah Sanders
2. Connan Mockason
3. The Ex & Getatchew Mekuria
4. Orchestra Of Spheres
















vlnr. :
1. Sun Ra Arkestra
2. Factory Floor
3. de knoppenbak van Roll The Dice
4. Silver Apples













vlnr. :
1. Four Tet
2. Caribou Vibration Ensemble