04 maart 2010

The Broken Circle Breakdown featuring The Cover-Ups of Alabama (De Warande Kuub - 02.03.2010)

Een hele mond vol, deze titel van de succesvolle voorstelling in een productie van Compagnie Cecilia. Maar het is wel een vlag die de lading dekt van een emotioneel zeer geladen toneelstuk. Want welk thema kan er meer door de ziel snijden dan het verlies van een kind ?

Centraal staan Elise (Mieke Dobbels) en Didier (Johan Heldenbergh), twee mensen aan de zelfkant van de maatschappij die een gemeenschappelijke band hebben gevormd door hun liefde voor elkaar, hun liefde voor countrymuziek ... en het overlijden van hun kind. Beiden gaan op een zeer verschillende wijze om met dit hartverscheurende verdriet. Elise doopt zichzelf om tot Alabama, zoekt troost in de monotonie van alledag, vlucht weg van haar Didier en vlucht uiteindelijk ook weg van het leven.

Didier schreeuwt zijn woede uit en fulmineert tegen jan en alleman. Tegen Elise die de "gemakkelijke" uitweg kiest. Maar vooral tegen de kortzichtige naïviteit van gelovigen, de barbaarse klootzak die Jahweh heet, de fundamentalisten die zich verzetten tegen stamcellenonderzoek dat misschien de redding had kunnen betekenen voor zijn overleden dochtertje. Maar ook tegen de Amerikaanse Droom, tegen het land dat in zijn jeugd alles wat schoon en goed was vertegenwoordigde, tegen het machtigste land ter Aarde waarvan de president nooit verkozen kan worden zonder zijn geloof in God te betuigen. Het verdriet om zijn gestorven kind als catalysator voor zijn allesverslindende woede.

Het koppel wordt bijgestaan door begeleidingsband De Cover-Ups (muzikanten Nils De Caster, Pol Depoorter, Patrick Riguelle en Mario Vermandel hanteren met de mandoline/gitaar/pedal steel/viool een multicultureel instrumentarium voor bluegrass- en rootsmuziek, die ironisch genoeg en veelal foutief als redneck-muziek wordt beschouwd). Het rouwproces van het koppel wordt doorspekt met live gespeelde countrymuziek, in een voorstelling die opgevat is als een soort afscheidsconcert van Alabama. Geen afscheid van het publiek echter, maar een afscheid van het leven. Met de "cover-ups" worden ook de tattoos bedoeld die Alabama die op haar lichaam heeft laten aanbrengen om namen van oude geliefden te bedekken. Alle namen, behalve één die dicht bij haar hart getatoeëerd staat : de naam van Maybelle, het overleden kind.

Johan Heldenbergh smijt zich vol overgave in de rol van Didier (aka Monroe). Aanvankelijk klinken zijn donderpreken nog cynisch en valt er af en toe wat te lachen, maar donkere wolken pakken zich steeds intenser samen. Vol passie en zweet excelleert hij in zijn scheldtirades tegen God, gelovigen en de daarmee samenhangende hypocrisie. Dit in schril contrast tot de eerder ingehouden maar daarom des te aangrijpendere vertolking van Mieke Dobbels. Ze vertolkt met veel waardigheid de rol van een moeder die haar kind verliest. Naarmate de voorstelling vordert en de lach alsom meer vervangen wordt door een traan, is de opluchting bij het publiek bijna tastbaar wanneer het pijnlijk openbare rouwproces af en toe even onderbroken wordt door een streepje muziek. Wanneer het ziekteproces van het dochtertje met verschillende kleine maar o zo pijnlijke anekdotes door vader en moeder worden opgerakeld, is het net die simpele herkenbaarheid die het geheel des te aangrijpender maakt. Het gesnotter op de tribune was niet van de lucht en ik kan me inbeelden dat dit stuk voor toeschouwers - die daadwerkelijk de gruwel van een verloren kind hebben moeten meemaken - effectief een therapeutische catharsis kan zijn.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit stuk vorig jaar in menig eindejaarslijstje voorkwam en dat deze herneming nog steeds uitverkochte zalen lokt. Indien U de kans nog krijgt : gaat dat zien (en voor gevoelige zielen : neem een zakdoek mee).

Geen opmerkingen: